باید لبخند زدن را از نو بیاموزم

و بعد بغض و چشمهای نگرانی که نگاهت میکنند و منتظرند تو از یاد ببری .و لبخند بزنی .

و تو و اشکهایی که میریزند یا بغضی که به زحمت فرو خورده میشود

و تو دنیایی که باید از نو بدون او بسازی

تو و روزها و ساعتهایی که چشم انتظار لبخندت پیشرفتت و امید و توکلت هستند

گله نمیکنی از خدا که چرا اینطور شد .تو میدانی خودت اشتباه کم نداشتی و میدانی پایان این راه حتی بدون اشتباههای توهم دیریازود همین تلخی بود پس چه بهتر که زودتر تمام شد ناشکری است اگر گله کنم از خدا بلکه باید هرلحظه و هرساعت بارها و بارها سپاسگذارش باشم که اگر من چشمهایم را بسته بودم و کورکورانه به طرف چاه میرفتم خودش دستم را گرفت و نجاتم داد.قبل از آنکه دیرتر شود

با مامان رفتیم مشهد .سه چهار روز مهمان امام مهربانیها امام عزیزتراز جانم بودم .میلاد امام رضا هم مهمانش بودم چه سعادتی از این بالاتر ؟

آنجاهم من بودم مادرم بود امام رضا بود و اشکهایم هم بود رفتم دفتر مشاوره حرم امام رضا در حالی که اشکهایم جاری بود .دلداری ام دادند راهنمایی ام کردند خانم مشاور میگفت ایراد تو اینه که خودتو خیلی دست پایین گرفتی تو مگه چی کم داشتی که هرچی اون میخواست و میگفت قبول میکردی و میگفتی چشم؟گفتم من هدفم این بود که زندگی کنم توی زندگی باید گذشت داشت .گفت چه جور زندگی آخه ؟راضی بودی پس فردا هرکاردیگه هم بکنه و تو فقط بگی چشم؟

مشاوری که من نامزدم پیشش رفته بودیم را میشناخت گفت این آقا خودش دوزنه هست و ترویج دوهمسری هم میکنه !میگه زنهای من مثل خواهرن برای هم .

و بعد چنین مشاوری حکمش شده بود حکم خدا برای نامزد عزیز من و برای خراب کردن زندگی قبلی اش البته به خواست همسرش .

امام رضا را بغل میکنم سر میگذارم روی شانه های پدرانه مهربانش میبوسمش و زار زار گریه میکنم و از غم و غصه ام میگویم.

امام رضا آرامم میکند دلداری ام میدهد کمی آرام میشوم .

مومن باید راضی باشد به مقدرات خداوند .صبر داشته باشد و توکل کند به خدا و تسلیم باشد به خواست خدا.و بداند آنچه خدا برایش خواسته و مقدر کرده بی شک بهترین است

خدایا راضی ام به رضای تو میدانم حتما این جدایی آن هم انقدر زود و قبل از عقد و زندگی مشترک خدا را شکر خیلی بهتر است از توی جهنم رفتن به اسم زندگی.

کاش محبتش کامل از یادم میرفت کاش آن ذره خوبیهایی هم که داشت محو میشد پیش چشمم.کاش هیچوقت برایم فراتر از یک خواستگار ابله مثل بقیه نمیشدمن احساس میکردم او مونس راه و همسر و همسفر زندگی و آخرت من است .من گذشت میکردم و سعی در جبران و در عوض او بدخلقی و اصرار براینکه من همینم که هستم !میخوای بخوا نمیخوای من نمیتونم!

من حالم خوب است و نیست

امروز بعداز مدتها به کتابفروشی رفتم به هر همکاری سلام میدادم نزدیک بود اشکم سرازیر شود تا اواسط نامزدیمان به کسی چیزی نگفته بودم وقتی مثلا احساس کردم ازدواجم حتمی است به همکارانم گفتم که کاش نمیگفتم

داستان من و ازدواج و خواستگارهایم داستان عجیب بی پایانی است .فقط همینم مانده بود که نامزدی راهم تجربه کنم که کردم

آدم باید عاقل باشد من باید عیبهای خودم را از این رابطه بیرون بکشم و بار بعد تکرار نکنم متاسفم برای خودم که دخترم اما ذره ای ت دخترانه بلد نبودم و مجبور شدم با این تجربه تلخ یاد بگیرم .اما به هرحال یاد گرفتم

از خانه که بیرون میروم و حتی توی خانه هرجا نگاه میکنم خاطراتم با او زنده میشود.کاش هیچوقت انقدر وارد زندگی ام نمیشد این غریبه بیرحم دودل.

من یاد میگیرم

سخت است اما یاد میگیرم

من لبخند زدن را ازنو می آموزم و زندگی کردن را . و لذت بردن از زندگی را همانطور که هست

من خدا را دارم خدایی که میداند به خاطر او راضی شدم به ازدواج کردن .اگر این رابطه یک دوستی بود و کسی ازش چیزی نمیدانست شاید منهم راحت تر فراموش میکردم اما خدا چه میشد خدایا من به خاطر تو راضی شدم و راضی هستم میدانم دوستم داری میدانم نگاهم میکنی میدانم منتظری.منتظر یک زینب قوی و شاد و با اعتماد به نفس .نه یک دختر افسرده و غمگین خدایا کمکم کن کم کم به زندگی برگردم خدای محبتش را از دلم بیرون کن.

من امام رضایی دارم که عزیز دل و پناهم است .امام رضایی که توی سخت ترین لحظه های زندگی ام با آغوش باز پناهم داد .

من پدر و مادری دارم که هر آن غم اشکهای من و ناراحتی ام را میخورند و هر لحظه منتظر لبخندم هستند .

من خانواده ای دارم که همه دوستم دارند و پشتم هستند و برای شاد کردنم هرکاری میکنند

خدایا من را به خاطر بدیها و ناسپاسیهایم ببخش

خودم را و اورا با تمام خوبیهاو بدیهاو ظلمهایی که به هم کردیم یا نکردیم به تو میسپارم